vanmorgen komt de zon op
ze kleurt mijn ochtend rood
als ik een oog sluit
zie ik haar door oranje blaadjes
langzaam verkleurend
vechtend voor hun eindige leven
onder het grijze dak der duizend druppels
slenter ik
door steeds legere straten
alsof mijn stad zich opmaakt
voor weer de eenzaamheid van
doodse stilte die men slechts kent van
begrafenissen in oorlogstijd
onder mijn arm, draag ik
naast mijn ziel, ook de hoop mee
de hoop die mij helpt door dagen heen te komen en
dingen te doen die
hopeloos lijken
alle mooie dingen lijken wel
afgezegd, opgezegd, afgeschreven, opgeheven
zelfs Sinterklaas is de wacht aangezegd
niets is meer heilig, man
en juist voor deze mooie dingen
blijf ik gaan, blijf ik doen, blijf ik denken, blijf ik
bestaan
en bestaan zal ik
laat mij maar, laat ons maar
eigen feestjes bouwen
binnenshuis brandt de kerstverlichting al
veelgekleurde slingers zelfgemaakte vrolijkheid
en zo dansen we
rondjes om de regels
die voor iedereen gelden
ook
als je er niet in gelooft
en zo gooi ik
als je even niet kijkt
in iedere brievenbus een envelopje
vol hoop
ik heb er genoeg van, ik heb
een eindeloze voorraad, want
het groeit in mijn blik, de
blauwe ogen die alles zien
in al haar schitterend pracht, in
honderd kleuren hoop.
Dit gedicht schreef ik in opdracht van de gemeente Zwolle bij het landelijke thema 'Aandacht voor elkaar', waarbij stilgestaan wordt bij de gevolgen van de coronacrisis. Het is ook geplaatst in de Swollenaer en de Peperbus.
