in de haast
volledige
windstilte
glimt ieder draadje
van het vers spinnenweb
in het
zuchten van de zon

onmeetbaar kleine,
witte knoppen
ontpoppen onzichtbaar
als ontploffingen
terwijl je
met je ogen knippert

voorzichtig
snuffelt de lente
aan het bestaan

Nadat ik aan een hele serie verhalenbundels had meegeschreven, trok ik nieuwe schoenen aan en ging ik daarop naar de uitgeverij die mij maar wat graag de eer wilde toebedelen om de schrijver van hun eerste dichtbundel te worden. Vele dichtregels later was daar Als de dichter zingt. We schrijven eind 2017, alweer een eeuwigheid geleden.

Toch ben ik er nog onwijs trots op en besefte ik tot mijn schaamte dat bij alle verbouwingen van aaprijdtkever.nl het bestaan van deze bundel bijna buiten alle inhoud viel. Omdat ik alweer zoveel verder was, toen ik de website nieuw leven in blies.

De bundel is nog steeds 'gewoon' te scoren via godijnpublishing.nl of je stuurt mij een berichtje en dan krijg je een gesigneerd exemplaar, voor de boterzachte prijs van €12,50 (dat is slechts 21 cent per gedicht).

'Sommige dagen raakt niemand mij aan.'
Ze kijkt in haar lege bierglas en zet het dan langzaam op tafel. Zelfs na deze treurige woorden heb ik niet de behoefte haar te omhelzen. Zo'n vriendschap hebben we niet. Aan het andere einde van de bar rekent iemand af. Als de barman klaar is, steek ik twee vingers in de lucht. Nieuwe glazen vervangen de gebruikte. Ik neem een slokje en vermijd oogcontact, als ik zo luchtig mogelijk informeer: 'Wat is de score vandaag?'

Ze glimlacht en kijkt even mijn kant op.
'De boodschappenjongen raakte mijn vinger aan, toen ik het pinapparaat teruggaf.'
Ik wijs op haar handen, de ene tekent dunne lijntjes in het koude vocht van het beslagen glas.
'Je hebt ze toch wel gewassen, he?!'
Nu grijnst ze en voordat ik het doorheb, ligt haar koude tekenhand in mijn nek. Ik schrik een beetje, gil en verschuif op mijn kruk. Als ze haar handen weer op de bar legt, voel ik de kou van haar vingers langzaam wegtrekken uit mijn huid. Onder mijn overhemd staan de haren op mijn armen overeind. Liefde kruipt omhoog, van mijn schoot naar mijn hart en wangen. Ik sla een arm om haar heen en wil haar kussen. Nu, ergens. Terwijl ik haar naar mij toe trek, beweegt zij van mij af. Mijn lippen zweven in de lucht, kussen het niets tussen ons, dat nu een eeuwigheid is geworden.
'Djeezus, zo wanhopig ben ik ook weer niet, hoor.'
De barman, blinde getuige van mijn mislukking, verlaat zijn stek en steekt in de deuropening een sigaret op.
'Sorry. Het is niet persoonlijk.'

Zwijgend drinken we. Als ze haar glas op heeft, staat ze op en trekt ze haar jas van de lege barkruk naast de hare. We kijken elkaar even aan. Ze glimlacht een kleine, scheve grijns. Ongemak en medelijden.
'Tot morgen.'
Ik knik en kantel mijn glas.
'Groeten aan de boodschappenjongen.'

Ik kijk haar niet na. Ik wil het wel, maar mijn ego laat het niet toe. Als de barman weer op zijn plek staat, zwaai ik met mijn pinpas. Hij zet twee glaasjes Sambuca op de bar en schenkt ze vol. Terwijl het automaatje piept, slaan we ieder een glaasje achterover. Eenmaal in bed tel ik het aantal mensen dat mij aangeraakt heeft vandaag.

Gisteravond droeg ik de titel Stadsdichter van Zwolle over aan mijn opvolgster Sarah, bij mijn afscheid kreeg ik het eerste exemplaar van deze bundel. Een selectie van mijn werk in functie. Ook eentje hebben? Per vandaag zijn ze te koop bij lokale boekhandel Bloks.

Dit mooie boek viert vandaag haar eerste verjaardag. We vierden het samen op de bank, met een kopje thee en een zeldzaam moment van rust. Ik las haar voor en zij vertelde mij moois.

Het was een bijzondere ervaring, die ik iedereen van harte kan aanbevelen. Dus hup, hup naar bol.com of godijnpublishing.nl en bestellen die meesterlijke verhalen- en poëziebundel!

Ze wacht op uw (onverdeelde) aandacht.

het stort in
om ons heen

gure kou sijpelt
door verloren glas
verschroeiende vuurgloed
doet alle hoop smelten als de

verdwaalde ijsberen, verdrinkend
in tropische wateren waar ooit winters eindeloos regeerden
zoeken wanhopig de kortste route naar
Madrid, de laatste plaats waar men
winter vind, deze pre-lente

ondertussen zet ik overal snel de lichten achter mij uit
kleine beetjes helpen niet langer, maar een mens mag hopen


geschreven voor een dichtwedstrijd, miste ik de deadline en ziehier mijn woorden