gedicht: toe-de-loe

gedicht: Tussen dahlia's

duizend dahlia's dansen duizelingwekkend in de warme zomerwind
koperkleurige kelken kalmeren mijn oververhitte gestel
daar is mijn vriend, vrolijk als een bloem

vogelgekwetter en klagende geitjes vinden er het hunne van
wespen en bijen zoemen; sommigen tevreden, anderen boos
de zon en haar wolken kijken gedachteloos toe
het enthousiasme van geelblonde teefjes vertederd

mijn favoriete zwerver eet yoghurt met zijn blote handen
een nieuwbakken moeder oogt schuw, angstig voor het kwaad van haar kind
giechelende grietjes eten chips, drinken water uit de grondpomp

ik probeer de kleuren te tellen, aroma's te proeven
het gefluister van stervende bloemblaadjes op te vangen

dreunend vertrekken de laatste vrachtwagens vol vertier
vermoord gras, goudgeel hulpeloos, reikt doods geurend naar mijn enkels
de lelijkheid van normaliteit verwelkt schoonheid
zo vergaat het leven

bloemen en planten
zijn net mensen.

Dit gedicht stond in de september-editie van de Assendorper

kaart: luchtgitaar

gedicht: ziekenhuis

in het ziekenhuis vanmorgen
stapte een oude man langzaam de wachtkamer binnen
zijn lijf dun en versleten, mistflarden in het hoofd
voorzichtig nam hij plaats op een plastic stoel

een vrouw van zijn leeftijd sluit een deur
herkenning, een gesprek
hij staat, luistert
wankelend op dunne benen in een vale, wijde broek

ze praat zachtjes en huilt
plots
als ze fluistert
ik hou het maar amper vol zo

de eenzaamheid van tranen
om de eenzaamheid van leven

zo staan ze daar, op anderhalve meter
ieder even machteloos
in stilte verzonken

als ze voortschrijdt
neemt de oude man zijn plastic stoel
trillende handen vol niets

een naam weerklinkt
tweemaal
schudt hem langzaam wakker uit oude dromen
zijn blik is mistig als zijn haar, zijn geheugen
het verleden

sterke, opgestroopte mouwen leiden
een deur sluit.

gedicht: We zullen doorgaan

het was
treurnis troef, het was
een zomer van
komkommer- en kwelnieuws

alles afgelast
zelfs de zon leek even verdwenen
alles afgelast
slechts de wespen bleven steken

toch zingt er hoop door de lucht
scholen beginnen
deuren heropenen

aarzelend ongemak, maar
toch zingt er hoop door de lucht

we slanken af en stappen door
blijven klein en onbescheiden
twijfelen tweemaal, maar
we gaan voort

laat het nieuws
vergeet wat niet kan
zoek naar moois

er is nog zoveel van, want
Ramses en Andre klinken nog
we zullen doorgaan.

Dit gedicht stond op 26 augustus 2020 in de Peperbus

kleine fictie: doe nou niet alsof

'Je neus bloedt.'

Ze glimlachte er ongemakkelijk bij. Ik keek naar beneden en zag donkerrode druppels vocht op mijn spaghetti en op mijn witte overhemd. Ik kneep in mijn neus en duwde het nutteloze servet ertegenaan.

'Kan ik iets voor je doen?' klonk het liefelijk ergens achter de zakdoek die mij het uitzicht benam. Mijn vervormde stem antwoordde ontkennend, terwijl ik opstond.

'Ik ga even naar het toilet.'
Ik keek om mij heen en toen naar mijn tafeldame.
'Weet jij waar dat is?'

Ze knikte, legde haar servet op tafel en stond op. Ze pakte mijn hand en leidde mij naar het einde van het smalle restaurant. Rechts keuken, links toiletten. Met zachte hand duwde ze mij het mannentoilet in en ze stapte kordaat achter mij aan. Ik hield mijn hoofd boven de wasbak en haalde de roodgekleurde servet weg. Langzaam druppelde er nog wat bloed, maar het ergste gevaar leek al geweken. Ik trok mijn overhemd uit en spoelde voorzichtig mijn gezicht schoon.

'We kunnen maar beter gaan,' zei ik. Meer tegen mijzelf en mijn spiegelbeeld, dan tegen haar. Toch knikte ze begrijpelijk.

'Ik ga wel even afrekenen en mijn tasje pakken. Dan kom ik terug om je op te halen.'
Dankbaar keek ik via de spiegel in haar ogen.
'Ik betaal je zo terug.'

Ze fronste haar wenkbrauwen kort en verdween. Met vochtig toiletpapier depte ik het opgedroogde bloed rondom mijn neusgaten weg. Voorzichtig, want ik wilde het gevaar daarbinnen niet opnieuw doen ontwaken. Toen mijn gezicht weer toonbaar was, propte ik een berg papier in mijn broekzak, voor de zekerheid, en bekeek ik mijn overhemd. Ik twijfelde wat te doen. Dit zag er niet uit en het was mijn favoriete blouse, die nu onder het bloed zat. Meteen afspoelen, hoorde ik de stem van mijn moeder in mijn hoofd. Toch zag ik het ook niet zitten om de avond met een zeiknat kledingstuk onder mijn arm te lopen, hoelang deze avond ook nog zou duren. Ik vouwde het overhemd zo netjes mogelijk op en ging op zoek naar mijn date. Ze was nog niet terug en ik was weer schoon en fris.

In het restaurant was het druk en ik zag haar niet meteen. De meeste tafeltjes waren bezet en de twee jonge serveersters liepen gehaast heen en weer. Ik zocht ons tafeltje en zag de twee onaangeraakte borden spaghetti staan, haar gele tasje hing niet meer over de leuning van de stoel. Ik liep naar de bar en sprak de serveerster aan die onze spaghetti en wijn had gebracht.

'Weet jij waar ze heen is?', vroeg ik.

De serveerster keek even naar ons tafeltje en naar de voordeur, vervolgens naar mij en toen weer naar de tap waar haar ene hand op rustte.

'Ze ging even geld in de meter doen en zou zo weer terugkomen.'

Ik slikte. Dat we beiden met de fiets waren gekomen, wist de serveerster vast niet. Het bloed steeg naar mijn hoofd en de serveerster keek verlegen. Ze wist het wel.

'Ik had een bloedneus, daarnet.'
Ze knikte en keek mij kort aan. Ik zag medelijden in haar blik.
'Kan ik bij je afrekenen? Dan ga ik ook maar.'
Ze knikte opnieuw, tikte even op het scherm en toen ze mij het bonnetje wilde geven, zag ik dat haar ogen groter werden.

'Je neus bloedt weer.'

gedicht: Woensdagochtend

Op het dak van het ziekenhuis zag ik ooievaars,
Ze vormden een vreemde geruststelling
deze vreedzame dieren zouden hier toch
geen slechte voortekens mogen zijn
 
achter mijn rug
denderende vrachtwagens
toeterende taxi's vol boe-roepende boeren
zij kregen hun zin niet
ik kreeg er zin van
 
eerder in het park werd al fanatiek gesport
het laatste restje goede voornemens
van een gezondheidscrisis bijna vergeten
 
de machinekoffie smaakte
naar wat dan ook, behalve koffie
ik telde minuten die uren duurden
tot een uitslag van woorden
alle onzekerheden van tafel veegde
 
het werd gevierd met een kus en glimlachen
ik kreeg er zin van
 
vanmiddag taart en champagne
morgen de orde van een nieuwe dag
en
een gezondheidscrisis alweer bijna vergeten.

Dit gedicht stond op 29 juli 2020 in de Peperbus