op de deur van het hippe café
hangt al weken een handgeschreven briefje
steeds als ik voorbij ga, lees ik het haastig handschrift
nu ook het uitgedroogde plakband heeft opgegeven,
roepen de woorden vanaf de vloer
'lieve mensen, bedankt voor het mooie jaar'

Vijf uur, zeventien minuten en achtenvijftig seconden duurt het om naar Donkere dagen Heldere nachten te luisteren. Voorgelezen door Ton Broedersz en te beluisteren via Storytel en Luisterrijk.

Ook zijn er inmiddels enkele fijne recensies van mijn boek verschenen:
Jeroen Kraakman schildert met taal net zoals die schilder die in het openingsverhaal iedere dag werkt om een meesterwerk te maken. .. Het werk van Kraakman lezen en beleven is een ervaring die je bijblijft.
Jan Stoel @ hebban.nl

Het is duidelijk dat Jeroen een talentvolle schrijver is en misschien wel met name in het fantastische genre (iets dat hijzelf wellicht niet eens verwacht had). Ik zou het daarom jammer vinden als lezers van magisch realistische verhalen en horrorverhalen deze bundel links zouden laten liggen op basis van de wel heel serieus ogende cover. Ze zouden een schatkamer van origineel en persoonlijk genrewerk mislopen. Dus hou je van magische verhalen, van een stukje gruwel op zijn tijd en rillingen op je rug, van vervreemding en betovering? Lees dan deze bundel!
Johan Klein Haneveld @ hebban.nl

Het was verrassend spannend, vervreemdend, grillig, dreigend, soms horrorachtig. De verhalen worden soms afgewisseld met een gedicht en dat werkt heel goed samen. De gedichten zijn wat melancholischer, warmer, maar krijgen door de verhalen een andere sfeer. .. Aanrader! (En als je het spannender wilt maken, lees het 's avonds met een lichtje aan... :))
VivianeR @ bol.com

Luisteren kan via bovenstaande links, een ouderwets papieren exemplaar scoren kan via de website van Godijn Publishing.

Mijn dank is eeuwig, voortdurend en peilloos diep.

duizend dahlia's dansen duizelingwekkend in de warme zomerwind
koperkleurige kelken kalmeren mijn oververhitte gestel
daar is mijn vriend, vrolijk als een bloem

vogelgekwetter en klagende geitjes vinden er het hunne van
wespen en bijen zoemen; sommigen tevreden, anderen boos
de zon en haar wolken kijken gedachteloos toe
het enthousiasme van geelblonde teefjes vertederd

mijn favoriete zwerver eet yoghurt met zijn blote handen
een nieuwbakken moeder oogt schuw, angstig voor het kwaad van haar kind
giechelende grietjes eten chips, drinken water uit de grondpomp

ik probeer de kleuren te tellen, aroma's te proeven
het gefluister van stervende bloemblaadjes op te vangen

dreunend vertrekken de laatste vrachtwagens vol vertier
vermoord gras, goudgeel hulpeloos, reikt doods geurend naar mijn enkels
de lelijkheid van normaliteit verwelkt schoonheid
zo vergaat het leven

bloemen en planten
zijn net mensen.

Dit gedicht stond in de september-editie van de Assendorper

in het ziekenhuis vanmorgen
stapte een oude man langzaam de wachtkamer binnen
zijn lijf dun en versleten, mistflarden in het hoofd
voorzichtig nam hij plaats op een plastic stoel

een vrouw van zijn leeftijd sluit een deur
herkenning, een gesprek
hij staat, luistert
wankelend op dunne benen in een vale, wijde broek

het was
treurnis troef, het was
een zomer van
komkommer- en kwelnieuws

alles afgelast
zelfs de zon leek even verdwenen
alles afgelast
slechts de wespen bleven steken