brieven aan niemand: verdwijn hier

Sociale media zijn de vloek en zegen van deze tijd. Steeds vaker wil ik er verdwijnen, maar ik ben bang onzichtbaar te worden. Om deze tegenstrijdigheid te doorgronden, heb ik mijn eigen sociale media gedrag de afgelopen periode bestudeerd en beseft dat ik er om verschillende redenen gebruik van maak.

gedicht: Angelique

Vandaag is het drie maanden geleden dat "Donkere dagen Heldere nachten" uitkwam. In deze bundel staan zestien verhalen en negen gedichten. Het bovenstaande gedicht schreef ik nadat een ooit goede vriendin plots bleek overleden. Ze plaatste midden in de nacht een kort en verwarrend bericht op facebook, ik besteedde er toen weinig aandacht aan.
De volgende dag hoorde ik dat ze er niet meer was.

gedicht: allermooist

Mijn ode aan Zwolle: allermooist

kleine fictie: verdwijn hier

Ze is te laat. Alweer. Sommige dagen baal ik ervan dat ik geen rijbewijs heb, altijd maar afhankelijk ben van mensen die afspraken plannen al naar gelang het hen uitkomt. Tijd is een relatief begrip, zegt ze dan. Doodziek word ik ervan. Er wordt getoeterd op straat. Lang en zeurderig. Traag en verveeld sta ik op van de bank, zet de televisie uit, aai de poezen en trek mijn schoenen aan. Marie kan mij zien vanuit de auto, ze toetert nogmaals. Deze keer nog langer. Ik kijk niet naar buiten, maar pak de glazen van tafel en breng ze naar de keuken. Ik besluit ze niet af te wassen, pak mijn sleutels van tafel en ren de gang door. Als ik de deur openzwaai, word ik even verblind. De zon is overweldigend. De voorzomer is uitbundig dit jaar.

gedicht: groot niets

gedicht: Zaterdagmiddag, half drie

Wandel langs de Spiegel, met
lege parkeerplaatsen
kaal beton zover het oog reikt
wandel door verlaten winkelstraten
zeeën van niets
strekken zich voor mij uit

gedicht: ik heb

roze bloemetjes geteld
duizenden
fluitend bloeiend
alsof de winter
nooit bestaan heeft