Gedicht: ziekenhuis

in het ziekenhuis vanmorgen
stapte een oude man langzaam de wachtkamer binnen
zijn lijf dun en versleten, mistflarden in het hoofd
voorzichtig nam hij plaats op een plastic stoel

een vrouw van zijn leeftijd sluit een deur
herkenning, een gesprek
hij staat, luistert
wankelend op dunne benen in een vale, wijde broek

Stadsdichter: We zullen doorgaan

het was
treurnis troef, het was
een zomer van
komkommer- en kwelnieuws

alles afgelast
zelfs de zon leek even verdwenen
alles afgelast
slechts de wespen bleven steken

kleine fictie: doe nou niet alsof

'Je neus bloedt.'

Ze glimlachte er ongemakkelijk bij. Ik keek naar beneden en zag donkerrode druppels vocht op mijn spaghetti en op mijn witte overhemd. Ik kneep in mijn neus en duwde het nutteloze servet ertegenaan.

'Kan ik iets voor je doen?'

Stadsdichter: Woensdagochtend

Op het dak van het ziekenhuis zag ik ooievaars,
Ze vormden een vreemde geruststelling
deze vreedzame dieren zouden hier toch
geen slechte voortekens mogen zijn
 
achter mijn rug
denderende vrachtwagens
toeterende taxi's vol boe-roepende boeren

Gedicht: stilstaan toegestaan

Stadsdichter: verrekijker

Gedicht: #poetsforpresidents