Gedicht: ziekenhuis

in het ziekenhuis vanmorgen
stapte een oude man langzaam de wachtkamer binnen
zijn lijf dun en versleten, mistflarden in het hoofd
voorzichtig nam hij plaats op een plastic stoel

een vrouw van zijn leeftijd sluit een deur
herkenning, een gesprek
hij staat, luistert
wankelend op dunne benen in een vale, wijde broek

ze praat zachtjes en huilt
plots
als ze fluistert
ik hou het maar amper vol zo

de eenzaamheid van tranen
om de eenzaamheid van leven

zo staan ze daar, op anderhalve meter
ieder even machteloos
in stilte verzonken

als ze voortschrijdt
neemt de oude man zijn plastic stoel
trillende handen vol niets

een naam weerklinkt
tweemaal
schudt hem langzaam wakker uit oude dromen
zijn blik is mistig als zijn haar, zijn geheugen
het verleden

sterke, opgestroopte mouwen leiden
een deur sluit.