gedicht: levenslijn

Zacht valt de schemering
wolkeloos staalblauw omrandt mijn blikveld
daarbinnen grijpt groenzwart rap om zich heen

op het ritme van de eenzame specht
vertellen boven mijn hoofd vogels verhalen
van gevaren en verleiding, van
verdwaalde reizigers

midden in het bos, een telefooncel
brandend licht
zachtgeel tegen dreigend zwart
een oase in de nacht

de bomen houden hun adem in
als gerinkel klinkt
galmend tegen stammen, vervliegend tot in toppen
waar de vogels zwijgen, de specht rust

ik pak de hoorn op
achter mij valt de deur dicht

suizende stilte
in de verte
het bonken van mijn eigen hart
de isolatie volledig

dan
een begripvolle stem,
luisterend oor
kalmerend mens

het is niet veel, maar het
is genoeg om
in een eenzame cel
het duister buiten te houden

in ieder geval vannacht