gedicht: vlinderslag/orkaan

als ik met mijn koptelefoon op
(oude carnival-songs, obscure country en gloednieuwe hiphop)
kleine, onhoorbare liedjes op mijn ukelele speel,
weet ik zeker dat niemand, zelfs niet ik, het hoort

dat lijkt nutteloos, maar
die ene seconde waarin de noot van de
zojuist aangeslagen snaar
ongehoord in de tijd opgaat, voel ik
de trilling ervan tegen de gekrulde vingers van mijn linkerhand
en even zijn het heelal en ik één