kleine fictie: onverwacht bezoek

'ik teken graag vogels, omdat ik zelf geen vleugels heb'
het is een antwoord op een vraag die ze niet stelde, maar ze knikt
er komen wel vervolgvragen in haar op, maar ze heeft helemaal geen zin in dit gesprek, ze is hier voor de vader, niet het kind
ze kijkt nog eens bewonderend naar de tekening, het achtjarige meisje kan nu al beter tekenen dan zij ooit gedaan heeft

daar is de vader
'hoi, sorry dat je moest wachten; ik was nog even bezig en kan niet zomaar bij mijn project weglopen, moet wel even zeker weten dat ik later nog weet waar ik gebleven ben'
ze glimlacht overdreven lief, hij praat snel verder
'zullen we even in de tuin gaan zitten? het is lekker buiten en dan leiden we deze kleine kunstenares niet af'
hij legt zijn grote, slanke handen ongemakkelijk op de schouders van zijn dochter en schudt haar zachtjes door elkaar
ze kijkt naar de handen, herinnert zich moeiteloos hoe die haar lijf aanraakten en voelt hoe het bloed naar haar wangen stroomt, ze knikt en staat op
hij gaat haar voor naar de keuken en de tuin in
ze vloekt binnensmonds, wat doet ze hier ook; toen ze een half uur geleden in de auto stapte, leek het haar een fantastisch plan

'wat doe je hier?'
hij klinkt gecontroleerd boos, ze haalt haar schouders op
'ik vind het echt niet tof dat je hier bent'
ze kijkt naar haar schoenen en de zijne, ze schaamt zich, wat eigenlijk nergens op slaat
dat vindt ze zelf ook, maar toch durft ze hem niet aan te kijken
'ik dacht dat je overdag alleen thuis was en wilde je studio zien'
met ieder woord dat ze uitspreekt, vindt ze iets van haar zelfverzekerdheid terug
nu kijkt ze hem wel aan, onzeker met een vleugje ondeugd
'het is toch niet gek dat ik even langskom, we werken toch samen aan een project'
ze vraagt het niet, ze stelt het
nu schaamt hij zich, heel even, dan neemt de irritatie het weer over
'misschien niet, maar ik houd er niet van als je hier zomaar opduikt, ook niet als ik alleen thuis ben, ik heb mijn ruimte nodig en daar is er al niet veel van als je een huis deelt met een vrouw en twee kinderen'
ze knikt
'het was misschien niet zo'n goed idee'
voorzichtig neemt hij haar pink tussen duim en wijsvinger, ze kijken elkaar even in de ogen, hij knipoogt
'het was niet zo'n goed idee, nee, ik denk dat je beter terug naar kantoor kunt gaan, we zien elkaar snel weer'
hij laat haar vinger los
'of was er ook echt iets te vertellen over het boek?'
ze schudt haar hoofd
'Peter is druk of doet druk, dat is alles wat ik weet en dat wist jij vast ook al'
zonder een reactie af te wachten, trekt ze de keukendeur open, stapt de keuken door en de gang in,
hij volgt haar op de voet, bij de voordeur blijft ze staan, hij reikt langs haar heen om de deur te openen en heel even ruikt ze hem
ze negeert de aandrang om hem te kussen, hoopt dat hij het initiatief neemt en hoort dan de klik van het slot
'tot donderdag'
ze stapt over de drempel, zegt niets terug en hoort opnieuw de klik van het slot
ze voelt zich vernederd, gebruikt, belachelijk en kinderachtig, ze kan wel huilen, van verdriet of woede, dat weet ze nog niet
ze loopt naar de auto, rijdt snel de straat uit en schreeuwt er alle scheldwoorden uit die haar te binnen schieten
even later, terug op kantoor, overheerst de schaamte weer, het lijkt alsof iedereen naar haar kijkt, weet wat ze gedaan heeft en haar erop afrekent, ze baalt
het is niet eerlijk, verdomme