tussen commotie
van halfvleugeligen en vogels
zweeft
betreurenswaardige melancholie
als lange zeewind over de begraafplaats
hier
hamert ze metalen tot haiku’s
bedoelt voor troost
vermengd met vleugjes verleiding
roepen haar
klanken slechts het slechtst in elkaar
ze wil
veroverd worden, maar
anti-pionierend zal
al het goeds dat we ervan dromen
fout kleuren

ze resteert in fantastische vertellingen
als antwoord op
haar beroemdste vraag;
waarom ik nooit ging