Geroezemoes. Als de man begint te zingen, duwt zijn stem alles naar achteren. Na enkele zinnen zoemt een trompet zwoel door de zaal. Verstilling treedt op. Het zijn korte noten die lang natrillen. Het stemmige geheel vertelt een bevreemdend verhaal van clowns en schoenen in schaarse woorden, tot de zanger opnieuw zwijgt en klanken even vervliegen. De trompet zet weer in, scherp dit keer. Gouden schittering eist aandacht. Kort applaus, haast beschaamd gejoel. Zaallichten branden fel. Ergens denderen bas en drums en een tweede trompet achter de solist aan. Een stem, twee stemmen, drie stemmen mompelen of mopperen of beide. Dan is het voorbij. Vertederde verbazing resteert.