kleine fictie: Rituelen

iedere vrijdagmiddag bezoekt Sara de grote boekhandel in het oude klooster, het is haar kleine weekendtraditie; ze dwaalt er tussen de schappen, glijdt met haar vingers langs de duizenden ruggen zoals zovelen doen, raapt wat van die gekke, dure bijproducten op die boekhandels ook verkopen en op een bepaald moment sluit ze haar ogen even, verdwijnt ze een beetje uit haar eigen lichaam en dan glipt er zomaar een boek in haar tas

zonder haast dwarrelt ze nog wat rond en eenmaal buiten, haalt ze bij de hippe lunchroom om de hoek een taartje en een kop koffie; het tweede deel van haar weekendritueel is om aan een verlaten picknicktafel met koffie en gebak het boek te bekijken; ze leest een paar bladzijdes, vouwt ergens een ezelsoortje om en steekt op een willekeurige plek een handgeschreven briefje tussen het papier

soms zit Sara in de regen en voelt ze zich wat belachelijk, op zonnige dagen moet ze haar uiterste best doen om een bankje te vinden en stelt ze zich soms tevreden met een oud verzakt muurtje of laat ze haar benen richting de gracht bungelen, keurig op een rijtje tussen de blowende kunststudenten van het conservatorium; het omringende leven deert haar niet, op vrijdagmiddag

na de laatste slok koffie, steekt ze het boek in haar tas en ze geniet van de stilte, of deze nu van binnen komt of van buiten of allebei
uiteindelijk staat ze op, gooit ze haar papieren beker, bord en vork weg en wandelt naar een kringloopwinkel naar keuze; welke winkel, bepaalt ze ter plekke, ze waakt er wel voor om niet twee opeenvolgende vrijdagen dezelfde winkel te bezoeken; hoewel de kans miniem is dat men haar herkend, Sara is een onbetekenende schakel in het dagelijks leven, een onzichtbare kracht met beperkt stemgeluid, laat ze in haar wekelijkse ritueel geen ruimte voor toevalligheden

in de kringloopwinkel zoekt ze naar iets geks, iets kleins; ooit kocht ze een oude typemachine, maar het lint is kapot en wordt niet meer gemaakt, het ding staat als misplaatst pronkstuk, als spottende wenk naar haar verlangens, op het dressoir in haar appartement soms zet Sara de machine op de eettafel, steekt er een vel papier in, zet een kop thee en doet ze alsof ze Charles Bukowski is;
als ze haar thee op heeft, scheurt ze het lege vel papier uit de machine, kijkt er hoofdschuddend naar, maakt er een prop van en gooit het dramatisch over haar schouder even later zet ze de machine weer op het dressoir, raapt ze de prop papier op, strijkt deze glad en prikt het gekreukelde vel papier aan de muur

maar nu, vandaag, en eigenlijk alle vrijdagen, zoekt ze iets kleins uit in de kringloopwinkel; een prulletje dat zowel waardeloos als retrohip is
als ze iets heeft gevonden, haalt ze het boek uit haar tas, doet even alsof ze er geïnteresseerd in bladert en legt het dan op de plank waar ze zojuist het snuisterijtje heeft weggepakt, in dezelfde handeling glijdt het dingetje in haar tas, waar het veilig in de vrije ruimte valt, achtergelaten door het boek
Sara rommelt nog wat tussen de tweedehandskleding en slentert uiteindelijk weer naar buiten, over het asfalt en de klinkers, de tegels en kopjes; terug langs het bankje waar ze eerder zat, passeert ze de lunchroom waar ze haar koffie haalde, stapt ze opnieuw de boekhandel in het oude klooster binnen; dit is het laatste deel van haar ritueel en plots wordt ze overvallen door zenuwen, iedere vrijdag opnieuw

met ferme passen stapt ze doelgericht de trappen op, pakt een enkel schitterend kunstboek op, bladert er even in en als ze het teruglegt, zet ze haar zojuist verworven rommelarijtje erbovenop, ze doet het met een zelfverzekerde zwierigheid die haar haast onbekend is in het dagelijkse leven; dan loopt Sara weg, leunt even over de balustrade, neemt de grootsheid van het oude geloofshuis in zich op en danst met lichte tred de trap af, de deur uit, het weekend tegemoet