Gedicht: Als Plato zwijgt
Vliegt de tijd weer In doodse stilte Verdwijnt het uur
Het leven achter mijn rug Schaduwen weerkaatsen Zit ik starend naar de muur
Hier in mijn veiligheid Verstopt in het duister Van deze kleine grot
Begluur ik een wereld Vol pijn en onbegrip Een plek zo zot, zo rot
Ik fluister er zacht Het mijne van Precies genoeg hard
Ongehoord te blijven Voor eenieder anders Dan mijn eigen hart
Ik onttrek mij hiervan Het leven, de mensen En al haar onmenselijkheid
Ik staar slechts verbijsterd Spuw mijn zuur commentaar En ben degene die lijdt.
Jeroen Kraakman @ 14 Jun 2018
|