gedicht: Als Plato zwijgt

Vliegt de tijd weer
In doodse stilte
Verdwijnt het uur

Het leven achter mijn rug
Schaduwen weerkaatsen
Zit ik starend naar de muur

Hier in mijn veiligheid
Verstopt in het duister
Van deze kleine grot

Begluur ik een wereld
Vol pijn en onbegrip
Een plek zo zot, zo rot

Ik fluister er zacht
Het mijne van
Precies genoeg hard

Ongehoord te blijven
Voor eenieder anders
Dan mijn eigen hart

Ik onttrek mij hiervan
Het leven, de mensen
En al haar onmenselijkheid

Ik staar slechts verbijsterd
Spuw mijn zuur commentaar
En ben degene die lijdt.