Stadsdichter: stil levend

er fietsen geen zingende studenten
meer
door de straten
midden in de nacht
iedere nacht

er slaan geen autodeuren dicht
als
de vogels zingen
en niemand
naar zijn werk gaat

er klinkt geen jazzmuziek
meer
door de nu gesloten deur
van de muziekminnende
overbuurman

als je goed luistert
rijdt in de verte
een eenzame trein
geen conducteur, wel
drie passagiers aan boord

midden op het schoolplein
huilt de klimboom
bittere tranen
om zijn traag genezende takken
de stemmen van spelende kinderen
zijn gedoofd
als trompetgeschal
door met watten gevuld koper

er rolt geen wiel meer door
het afgezette skatepark
Zwols nieuw epicentrum
voor de treurige werkelijkheid
waarin de stilte
alom vertegenwoordigd is
door hen die juist
de bron van geluid, van leven
zijn

pleinen vol gestapelde, onbezette
terrasstoelen
roepen herinneringen aan
van late zomernachten
vol lachende, verliefde, verloren zielen

met de oren gespitst
op ieder geluid dat mogelijk
een teken van leven aankondigt
verrast de buitenwereld
ieder moment steeds opnieuw

onbekende vogels zingen
hun hoogste lied
ongehoord ongedierte knaagt zich
zelfverzekerd een weg door de heg
dunne spinnenpootjes dartelen over
het ongebruikte fietsstuur van een
slapende schoolganger
heel soms verbeeld ik mij
dat ik de knoppen
aan de bomen hoor ontpoppen

in de stilte
van geduldig wachten tot
het nieuwe, oude leven aanvangt

leeft de stilte
van onzichtbare schoonheid
geduldig voort, alsof het
zoals het
altijd moest zijn.