brieven aan niemand: naamloze verhalen

Iedere letter is een gevecht
Al maandenlang
Soms schrijft hij zomaar enkele mooie zinnen op, maar zodra bewustzijn beseft, stokken woorden
Inkt droogt op, terwijl kaal papier hem betekenisloos aanstaart
Het blad blijft liggen, ter inspiratie, als teken van hoop
Er was iets, dus het kan er weer zijn, zoiets
Tegen beter weten in
Uiteindelijk schuift het terzijde, naar de plek waar al die andere hoopvolle startschoten zich bevinden
Aan de uithoeken van de eettafel, op de vloer rondom de bank, in de keukenla tussen vleesmes en aansteker
Op de vensterbank naast stervend groen, tussen ongelezen boeken in de kast, gevuld met hunkerende woorden
In de badkamer, tussen tandenborstel en pasta, gel en pijnstillers
De mooiste zijn met plakband en kauwgum op de deur geplakt die hem van de buitenwereld scheidt
Overal waar je kijkt zwerven flarden van gedachten, op papier gekrast in onnavolgbare lijnen

Als je midden in de woning tegen het plafond gaat liggen, jouw ogen langzaam de kamer laat ontdekken
Zouden zijn gedachten als wolken zijn, aan je voorbij zwevend
Je zou flarden van een fantastisch verhaal lezen
Dat nooit meer geschreven zal worden

Want, tot op de dag van vandaag
Is iedere letter een gevecht