gedicht: oog in/om oog

zo sta je
tegenover mij
onder een zijden lucht, waar
de stilte valt als sneeuw

je gelooft mijn ogen niet
mijn woorden, gedempt wit
kerven littekens in jouw luisteren

huid rafelt, scheurt, breekt
jouw gezicht, platgedrukt tegen de werkelijkheid,
een mengelmoes van vermoedens

haat bouwt op
als een honger in de ziel

met donderend geraas
stort de stilte ineen

de verdoving is uitgewerkt
hier
komt het verdriet