kleine fictie: engelengeduld

Achter mijn rug raast het verkeer van de drukke binnenstad voorbij, onder de hoge bomen valt een zachte schaduw over de stoep. De oude vrouw loopt niet, ze schuift. Het oogt geduldig, maar de eenvoudige realiteit is dat ze niet sneller kan. Op haar gezicht geen serene berusting of beklemde frustratie. Ze straalt simpelweg bestaan uit.
Naast een gesloten hek houdt ze stil. Ze strompelt om de rollator heen en gaat op de voorkant zitten. Dan worstelt ze, met behulp van het hek, het ding een kwartslag naar links. Achter het hek moet een deur zitten, want over de stenen drempel voor haar kleine wieltjes ligt een houten plank. Bedoeld om mensen zoals haar naar binnen te helpen, maar nu het hek gesloten is, vooral een uitdaging.
De oude vrouw klemt haar magere vingers om de spijlen van het hek en trekt zichzelf tergend langzaam tegen de minihelling op. Ze vecht met de zwaartekracht en wint. Als haar rollator met de wielen tegen het roestende staal staat, knijpt ze in een remgreep. Ze leunt achterover en sluit haar ogen.
Een minuut verstrijkt. Een minuut en dan nog één. Op het bankje tegenover het mijne, begint een dame in zangerig Spaans te kletsen. Grote, onbegrijpelijke verhalen over vreemdgaande mannen, vermoed ik. Een heer komt voorbij. Net als de oude vrouw bedaard bejaard en schokkend warm gekleed. Overhemd, stropdas, veel te groot wollen colbert. Hij blijft even bij haar staan, legt een hand op haar schouder. Ze wisselen enkele woorden. Dan stiefelt hij verder. De oude vrouw glimlacht kort en sluit haar ogen opnieuw.
Minuten verdwijnen weer in het eindeloze niets van de tijd. Als ik opsta en mijn weg vervolg, zit de oude dame nog op haar rollator. Bij het passeren, kijk ik over haar schouder door de spijlen van het hek. Stoffige duisternis, kerkbanken, een altaar. Voor deze dame, amper in staat te bewegen, is de kerk altijd bereikbaar.