brieven aan niemand: tandarts

"Zal ik even laten zien waarom flossen zo belangrijk is?"
De mondhygiëniste keek me hoopvol aan.

Ik dacht: Nee, want ik weet dat het belangrijk is en ik doe het al braaf, maar ik zei: "Jahoor."

Ze pakte een klaarliggend boekje en bladerde langs een zestal afbeeldingen met verschillende stadia van stervend tandvlees, terwijl ze vertelde wat wel en niet gezond is en wat de gevolgen van terugtrekkend tandvlees kunnen zijn. Ik luisterde, knikte en leerde beleefd. Ik voelde mij weer even een kind, zonder dat zij me kinds behandelde. Vervolgens deden haar instrumenten hun halfjaarlijkse dans door mijn mond. Ze complimenteerde mij op het goede poets- en floswerk, ik groeide een beetje van trots.

We maakten een nieuwe afspraak, wensten elkaar een goede zomer en ik benoemde dat ik haar aanpak erg waardeer. Onderweg naar huis besefte ik dat mijn tandartsangst echt aan het afnemen is.

Vanmorgen tijdens het flossen dacht ik aan haar uitleg, de drie en zeven millimeter, de gevolgen. Hoe het weten waarom, mij toch iets meer motiveert om goed voor mijn tandvlees te zorgen. Twee waardevolle lessen in één.