kleine fictie: groots en klein

De openstaande achterdeur was te uitnodigend om te negeren en zo stond de man in Valencia vlak voor sluitingstijd toch nog in die grote kerk waar hij al enkele rondjes omheen had gemaakt. Oog in oog met eeuwenoude schoonheid haperde zijn verhalende talenten. Zoals het dat eerder al had gedaan op de boekenmarkt, waar de overweldigende berg teksten hem de kracht ontnam om ooit nog een woord op papier te kunnen zetten. Het is dat duizelingwekkende besef dat men vele eeuwen geleden met zo weinig al zoveel groots konden scheppen.

Massief houten entrees van zo'n twaalf meter hoog. Schitterende schilderijen, tientallen op een rij. De ene nog fraaier dan de vorige. Gouden ornamenten, zilverwerk, meesterlijk gesneden ijzerwerk en in steen gehouwen details tot in de hoogste nokken. Met als klap op de vuurpijl de meest waarschijnlijke heilige graal. Meest waarschijnlijk, want zelfs het christelijk geloof durft na tweeduizend jaar nog maar weinig met zekerheid te zeggen.

Volkomen nietig was de man in Valencia. Geheel in lijn met de overige bezoekers, die zich net als hij tot grote bescheidenheid gedwongen voelden. Semi-bekeerd slenterde hij naar de uitgang tot hij in een hoekje een priester, broeder of andersoortige werknemer van het geloof zag zitten. Aan een marmeren bureau met gouden leeslampje en diverse heilige boeken. Zat hij te studeren of hield hij een oogje in het zijl? Over kerkbanken sloop de man in Valencia dichterbij, tot op enkele meters genaderd. De statige heer zat voorovergebogen. Hij keek niet op of om, maar was verdiept in de voorbeschouwing van Valencia - Real Valladolid op zijn iPhone.

Enkele uren later won Valencia met 2-1, dankzij een goal in de 93e minuut. De priester sloeg een kruis, sloeg zijn ogen op en zag dat het goed was.