gedicht: luchtspiegeling

de tweede golf danst door mijn aderen

ik kan wel doen alsof ik
haar niet voel, maar
die zwarte stem klinkt in mijn hoofd
klopt op het aambeeld
en laat zich niet negeren

langzaam verkalkt
mijn interne wegenkaart tot
eindeloos zwart lint
het is als binnenstebuiten verdrinken

de voormalig rode machine
pompt het duister rond, tot alles verstopt zit
en ik
net zomin zie als ik nog
gezien ben