gedicht: loop zonder angst

in vroeg zonlicht
en onder het zwart van de nacht
sleep ik deze zwaarte mee

het doet me denken aan
hoe ik als onschuldige
aan een wereld werd toevertrouwd
die mij niet aankon

ik strompelde, ik struikelde
als hertje op bevroren water
onbevreesd was mijn naam

ergens onderweg
verloor ik mijn pad
volgde ik iedereen die mij maar
leiden wilde

neem mij mee, waar je gaat
hou van mij, zoals ik ben
hoe kan ik zijn, waar ik zijn wil
als ik mijzelf niet ken

ik strompelde, ik struikelde
als hertje op bevroren water
onbevreesd was mijn naam

niemand hield mij
meer overeind
laat maar gaan, laat maar zijn
als dat is wat je wilt

alles wat ik was, liet ik los
het was als
opnieuw leren lopen, opnieuw
leren leven

en ik strompelde, ik struikelde
als een hertje op bevroren water
onbevreesd was mijn naam

ik heb een rugzak vol stenen
vallen zal ik steeds opnieuw
alles doet pijn en alles is zwaar

er is zoveel verloren
zovelen zijn gegaan, maar
jij bent gebleven en ik kan je
eindelijk in de ogen kijken

want deze keer ben ik onhandig
en vandaag ben ik pas echt bij jou
en onbevreesd is mijn naam