brieven aan niemand: haat-liefde

het is als een donker bos inlopen
om te schreeuwen op een plek waar niemand je stoort
en toch stiekem hopen, dat je wordt gehoord

eind 2021 verwijderde ik met succes met mijn Facebook. een jaar later kocht een megalomane idioot Twitter en kon ik niet anders dan ook daar verdwijnen. het resterende medium is er een van plaatjes; tamelijk idioot voor een dichtende schrijver. al was mijn kunst daar al langere tijd populairder dan op de andere platformen. als ter overduidelijke illustratie dat de wereld van sociale media compleet geschift is.

en zo worstel ik langzaam naar het einde van weer een jaar, met de stille wens om dan opnieuw een medium af te stoten. het laatste waar ik mij bevind. achter dat afscheid lonkt een intens zwart, alsof mijn bestaan niet langer gegarandeerd is zonder zelfgebouwd podium om vanaf te oreren. met sociale media heb ik al jarenlang een haat-liefde verhouding. het kost veel en lijkt weinig op te leveren. als schrijver verkocht ik mogelijk een dozijn boeken via mijn sociale media, de rest ging via de oude weg; mond tot hand en overal waar ik kan, mijn kop boven het maaiveld steken.

toch is het bij vlagen een fijne uitlaatklep, een plek om mijn (on)vrede of (on)geluk te delen. een plek om mijzelf voor te houden dat men mij ziet, hoort, kent en erkent. een plek om te delen wat ik maak, ook al lezen maar weinigen het. iedere maker maakt voor zichzelf, maar ik denk ook dat iedere maker graag gezien wil worden. ik weet dat het voor mij zo werkt.

als ik iets schrijf waar ik immens tevreden mee ben, dan wil ik op dak klimmen met een megafoon en de wereld wakker schreeuwen. iedereen oproepen mijn schrijfwerk te lezen, mijn genialiteit te bevestigen of mij op zijn minst goedkeurend toe te knikken. het is een machtige euforie die zich over mij uitstort als een vloedgolf en evenzo ook weer langzaam wegstroomt. tot de volgende vloedgolf.

in die euforie wil ik op de apenberg klimmen die sociale media heet, mijn keel schrapen en met luide stem de aandacht vragen. dat is helaas precies niet hoe het werkt. hard schreeuwen helpt niet. misschien is de analogie die ik bovenaan schuindrukte niet helemaal perfect. ik loop geen donker bos, maar een overvol marktplein. waar iedereen door elkaar schreeuwt en slechts weinigen naar je luisteren. het hele plein naar je laten omkijken is niet zomaar voor iedereen weggelegd en helaas heeft talent er bitter weinig mee te maken.

en dan wint het cynisme en wil ik alles overboord gooien. ook die laatste 513 volgers op mijn plaatjesmedium. ik doe het wel op de oude manier, schrijven tot mijn vingers bloeden en men niet langer om mij heen kan. het lukte die androgyne doodsdichter toch ook? en als het niet lukt, dan is dat ook goed, want ik doe het op mijn manier en Herman fluistermompelzong ooit dat dat de beste manier is.

dus dan plaats ik weer eens wekenlang niets, tot ik plots even een onbedwingbare behoefte voel om gezien te worden en dan als een gek tekeer ga. ik schrijf gedichtjes, deel mooie muziek en geweldige boeken, maak stomme grapjes en tel maniakaal de schaarse hartjes die het oplevert. uiteindelijk verveelt het, wint het cynisme weer en begint de cyclus vroeg of laat weer helemaal opnieuw.

en die ratrace met mijzelf wil ik best loslaten. die haatliefde met media die zoveel meer nemen dan ze geven, is een smerige. het is een uitruil waarbij ik met alle wilskracht van de wereld (en geloof mij, ik heb daar veel van) niet tegen bestand ben. ik heb geen middelmaat, ik heb geen kalm aan. het is alles of niets en het is zelden alles en vrijwel altijd niets. er zijn vast uitzonderingen, maar ik denk dat weinigen van ons ertegen zijn bestand en dat is ook logisch. we zijn allen mensen en de genieën achter die afgrijselijke algoritmes bestuderen ons alsof we apen in een kooi zijn.

en wie wil dat nou zijn? ik niet.
(maar tot die tijd; volg me @ https://instagram.com/jrnk.rkmn)