brieven aan niemand: mijlpaal en schouderkloppen

mijlpaal bereikt; diploma gehaald.

ik belde een paar mensen op, smeet het in wat groepsapps, ontving felicitaties en het leven ging verder. maar godverdomme, ik heb hier bijna vijf jaar van mijn leven voor gegeven. ik heb zoveel moeten doen en zoveel moeten laten. ik heb mijzelf het graf ingewerkt en weer uit moeten graven. ik ben onderweg mensen tegengekomen, maar ben er vooral veel verloren. mijzelf voorop.

dit is groter dan dertien letters op een scherm, al dan niet voorzien van een smiley met een toeter in zijn gele smoelwerk en wat dwarrelende papiersnippers. dit is meer waard dan vijftien seconden met een onbewogen gezicht wat intypen en aan de andere kant een flauwe glimlach en het woord bedankt afkorten tot drie letters of een gele duim.

naast een fulltime baan, een parttime baan en een gezinsleven begon ik aan een hbo-studie. halverwege verhuisde ik vast naar mijn nieuwe werkveld, even verderop verloor ik de liefde die ik kende. van crisis naar crisis en schier onoverwinnelijke berg naar ondoordringbaar moeras, sleepte ik mijzelf voort. punten sprokkelend in het eenzame duister van nachtenlang studeren.

na vier jaar, negen maanden en zestien dagen (in totaal 1750 dagen, wat een schitterend rond getal), is het voorbij. ik ben door tweehonderdveertig hoepels gesprongen, heb me daar eenmalig luidkeels over beklaagd en werd ervoor beloond met drie hoepels. ik ben zeventien jaar ouder geworden en heb meer dan tienduizend euro (van mijn eigen spaargeld) uitgegeven voor het papiertje dat iedereen ervan zal overtuigen dat ik voor de klas hoor.

en ik neem het niemand kwalijk, want wat moet je ook anders zeggen dan gefeliciteerd? dit is mijn feestje, alleen ik ken de ontberingen die ik heb geleden. men keek vanaf de zijlijn toe, moedigde aan, klopte schouders en ging over tot de orde van de dag. logisch dus, dat ook nu men mijn schouder klopt en verder gaat.

de les voor mij, want een mens is toch ook verdomme nooit uitgeleerd, is dat de grootte van mijn prestatie niet af te meten is aan de waardering van mijn omgeving. de wrange conclusie van studeren in het donker, haast buiten het gewone leven, is dat ook het bijbehorende feestje in de schemering gevierd wordt.

soit. dan maar in mijn uppie dansen.