brieven aan niemand: ruikt naar een oude vriend

in mijn tienerjaren las ik in een boek dat Kurt Cobain groot fan was van de cover die Tori Amos opnam van Nirvana's monsterhit Smells like teen spirit. dat hij deze veel draaide in tijden van grote eenzaamheid. in mijn hoofd schilderde ik het beeld van een Kurt in een lege kamer. gele muren, smoezelige ramen, zonlicht dat maar moeilijk binnendringt. er staan een bank en televisie, op een kastje de platenspeler. Kurt zit op de grond tegen de muur, zijn blonde haren hangen voor zijn gezicht, de spijkerbroek is gescheurd, zijn trui is vaal en verwassen groen. uit de speakers klinkt de zoetig mompelende stem van Tori, haar soms lichte, dan weer donderende pianospel. en enkele minuten is er een verbinding tussen deze twee mensen. de vrouw en haar demonen, die ze temde door ze haar schatjes te maken. de man en zijn demonen, die even zwijgend luisteren naar het meesterwerk dat zijn leven overhoop gooide, tot een ander soort grote hoogte gebracht door de vrouw. en ik geloof, ik hoop, dat Kurt dan even minder eenzaam was.

als ik in tijden van grote eenzaamheid tegen de muur opklim om te voorkomen dat ik er mijn kop tegen kapotsla, luister ik naar Tori en hoe ze voor Kurt zingt en kijk ik in mijn hoofd naar het schilderij van de eenzaamheid die even lichter wordt. en even ben ik dan minder eenzaam.